In volle gang

Nadat ik 3 weken in Nederland ben geweest, heb ik wel in de gaten dat ik me hier meer op mijn gemak voel. Ofschoon ik hier ook druk ben is het anders. Het leven is rustiger, er móet niet zoveel. Als iets niet vandaag lukt, dan maar morgen en dat geeft rust en vertrouwen dat het ook goed komt.
Het weekend ben ik bij Carlo en Celine geweest en heb ik Emilia, een vriendin, opgezocht, wat erg gezellig was. Ik had het ook wel even nodig, want ik was 2 weken in volle gang van ´s morgens tot ´s avonds. We hadden afgesproken om 1 augustus, voordat de kinderen terug zouden komen, om met elkaar het huis in orde te maken, maar de meesten lieten het afweten. Ook de eerste week moest iemand nog een paar dagen weg en een collega ging ziek naar huis. En dan ben ik de enige die alles opvangt omdat ik daar ook woon. De kinderen vinden het prima, want ze vinden het maar niks als ik er niet ben.

In juni hadden we besloten dat de ouderen kinderen bij hun moeder zouden blijven, maar op Cleiton na, zijn ze allemaal weer terug. We zijn direct met activiteiten begonnen. Zaterdags capoeira en Cleide, studente pedagogie, is woensdag begonnen met haar ´workshops´. Ik heb ook wat kinderen uit de buurt erbij betrokken en de eerste 2 lessen waren dan ook zeer geslaagd. Helaas kan ze maar tot half september want dan begint haar stage.
De jongeren van 8 tot 12 jaar hadden de opdracht om een creatief briefje of kaartje te schrijven voor degene die erg belangrijk voor ze was of waar ze het meest van hielden.
De meesten hadden iets voor mij gemaakt en natuurlijk liepen de tranen over mijn wangen toen al die lieve en ontroerdende woorden werden voorgelezen. Ik realizeer mij des temeer wat voor een invloed mijn aanwezigheid heeft en dat ik hier ´tijdelijk´ ben.

Ook Bomfim komt weer regelmatig langs met zijn vrouw en dochtertje. Het stel heeft een licht verstandelijke handicap en ze zitten in een procedure voor een uitkering. Ik geef ze af en toe rijst, bonen, farinha (soort casavemuësli) en casave die we zelf telen. Casave kan gekookt of gebakken worden. Zaterdag nodigde ik ze uit om bij ons te eten, maar dat vonden ze blijkbaar niet gepast of eng en vroegen of ze het mee mochten nemen.
Ondanks de armoede heerst er hier een enorme eetcultuur. Als er niets is wordt er een ei met farinha gegeten, maar anders het liefst veel van alles en het moet op.
Ik zie de kinderen dan ook kijken als ik wat eten achterhoud voor anderen die onverwachts kunnen komen. Zo niet gaat het eten naar de hond, want ook die eet met de pot mee.

We hebben donderdag vergadering gehouden en we hebben de aktiviteiten de prioriteit gegeven. Sergio gaat achter de cursussen aan voor de buurt en ik voor de kinderen.
De collega´s die op het terrein werken zijn bezig een ander stuk grond (85x400m2) te bewerken voor behuizing. Dit stuk ligt 300m van het tehuis en is ook van Provida. Om het niet te laten ´kraken´ is er vorig jaar een huis op gebouwd waar Vincent, een medewerker, met zijn familie woont. Toch is dit niet voldoende en moet er zo snel mogelijk meer gebouwd worden, anders wordt het ingenomen en is Provida het kwijt. Je kunt het vergelijken met de ´anti-kraakwet´. Als er een jaar niets mee gedaan wordt mag het ingenomen worden en dan ontstaat er binnen een paar dagen een dorp van zo´n 20-30 huizen.
Er waren al plannen voor een kleine kapel met een pleintje ervoor en Provida is benaderd door twee jonge Benedictijnse broeders om daar een huis te bouwen.
Het is veel werk en alles wordt met de hand gekapt. De timmerwerkplaats ligt hierdoor weer even stil helaas......

Ik ga straks naar het buurthuis ´Casa Gianluca´ om de fondsen door te nemen die wij vorig jaar hebben opgehaald.
Vanuit Ananindeua een warme groet en abraço,
Joke