Druk, druk, druk....

Het is bijna 2 maanden geleden dat ik iets geschreven heb. Ik ben erg druk in huis en ben de laatste tijd weinig weggeweest. De kokkin is ontslagen en de begeleidster (die veel lekkerder kookt) heeft haar taak overgenomen. Dit betekent dat ik nu overdag ook meer met de kinderen bezig ben. Aan de ene kant heel leuk, want daarvoor ben ik uiteindelijk hier, maar ik heb ook de huishoudelijke en financiële taken. Gelukkig is Elso, de vervanger van Hallisonn, een hele leuke collega en gaat goed met de jongens om. Sérgio is er ook heel vaak om alles rondom het huis (projecten, cursussen) te regelen. We hebben nog niemand aangenomen omdat het huis in januari misschien toch een andere bestemming krijgt. Af en toe huren we de vrouw van een medewerker in om te koken. Provida is al langere tijd in onderhandeling met de gemeente, omdat de toekomst van Provida en de financiën vanuit Italië onzeker zijn. Het idee is om een dagopvang op te zetten voor kinderen tussen de 7 en 12 jaar. Dit betekent dat kinderen die ´smiddags op school zitten, ´smorgens om 7 uur komen, een snackje krijgen en voor de maaltijd naar huis gaan. Een andere groep die ´smorgens naar school blijft van 13.30 uur tot 18.00 uur. Dit is een bestaande formule en de gemeente betaalt het personeel en de snacks. Hiermee kunnen we ook meerdere kinderen en families uit het dorp helpen.
Een andere reden is dat volgens de Braziliaanse wet kinderen zolang mogelijk bij hun moeder c.q. familie moeten blijven en niet in kindertehuizen. En natuurlijk is de vraag, ´Waar moeten Fabiano en Douglas naar toe´? Zij zijn de enige twee die niet bij hun moeder kunnen wonen. Douglas kan bij zijn oma, maar zij is 83 jaar en kan zo´n wildebras van 10 jaar eigenlijk niet meer aan. De moeder van Fabiano is verslaafd en het blijkt dat zij contact onderhoudt met bandieten, helers en dealers. Zij heeft de 3 jongsten nog thuis die ze regelmatig in een opvanghuis in haar buurt onderbrengt. Afgelopen week zijn we daar gaan kijken en iedereen is van mening dat we haar aan moeten geven, maar niemand durft dat vanwege haar criminele contacten. Dit is de realiteit in Brazilië.

Ook minder leuk nieuws is dat we Davi (18) en Leno (15) naar huis gestuurd hebben. Regelmatig kwamen zij midden in de nacht thuis, hadden een gat gemaakt in het dak zodat ze konden ontsnappen en Davi spijbelde van school en van de cursus en hield geld achter. Nu blijkt dat hij niet overgaat (laatste jaar lagere school) en kan dus ook de technische middelbare school niet doen. Hij woont voorlopig bij zijn broer in ons dorp, maar ook hij heeft niet de middelen om hem te onderhouden. Bij zijn moeder (Katia) is de kans groot dat hij zich ook op het verkeerde pad gaat begeven. Hij wil nu werk gaan zoeken en volgend jaar in de avonduren zijn school afmaken. Hij praat mooi, maar ik moet nog zien wat er van komt, want hij is niet meer gewend om in armoede te leven. Hij zou eind december zo wie zo vanwege zijn leeftijd het huis verlaten, dus tot die tijd zullen wij ze financieel nog ondersteunen.
Leno zijn moeder woont in een ander dorp, maar komt nu elke dag met de bus (die wij betalen) naar school zodat hij toch zijn schooljaar kan afmaken (loopt hier van januari tot december). Begin dit jaar heb ik het huis laten uitbreiden, dus daar is in ieder geval wel ruimte voor hem. Ik denk dat Leno zich verder goed zal ontwikkelen thuis.

Nu ook de leuke dingen.
In samenwerking met een stichting hebben wij twee cursussen in huis gehaald voor de buurtbewoners. In september een bakkerscursus en in oktober ´schilderen op textiel´. De bakkerscursus heb ik ook gevolgd. Ontzettend leuk en heerlijke broden gebakken. Het doel van deze cursussen is de mensen zoveel mogelijk samen te laten werken om iets op te zetten waardoor zij eigen inkomsten generen.
Naar aanleiding van de schildercursus zijn we vorige week begonnen met het produceren van kerstkleedjes, handdoekjes, zeepjes etc. Ook de kinderen zijn kerstdecoraties aan het zagen en in december willen we een bazaar houden. Ik heb er erg veel zin in, vooral omdat ik dit vorig jaar al wilde doen.

Verder ben ik nog 4 dagen in Muana geweest met een Italiaans stel. Even een paar dagen eruit om bij te komen. Ofschoon ik 2 dagen in het internetcafé heb zitten werken hebben zij mij verwend door elke dag lekker (Italiaans) te koken.
Er was toevallig de jaarlijkse processie ter ere van Nossa Senhora de Nazaret (O.L.Vrouw van Nazaret, beschermheilige van de Amazone). In Belém was het het weekend ervoor, maar was ik niet heengegaan vanwege de grote drukte. Het wordt bezocht door zo´n twee miljoen mensen en vorig jaar werd ik bijna platgedrukt. Hier op Muana was het dus een prachtige gelegenheid om dit in een kleinere opzet mee te maken. Muana is een klein stadje aan een van de vele Amazonerivieren, dus omgeven door water. Zaterdagochtend gingen we met een grote boot langs de dorpjes en halverwege ontmoetten wij een kleine boot die het versierde Mariabeeld kwam overdragen. Een prachtige, emotionele ceremonie. ´sAvonds heb ik met ongeveer 400 personen de processie (met kaarsen) meegelopen waarmee we het beeld naar een andere kerk brachten. Na afloop was er een H.Mis waar de bisschop een mooie, realistische preek hield. Soms benijd ik de mensen die zo vol overtuiging, vertrouwen en devotie in God geloven. Maar goed, ik doe het op mijn manier, met mijn eigen intentie en ik was blij dat ik het gedaan had.
De volgende ochtend was de officiële processie maar dat trok ik niet meer in de hitte. Het was goed zo.

En dan nog ander nieuws, want ik heb een stukje grond gekregen. Provida had nog een stuk onbebouwde grond wat nu verdeeld is onder alle medewerkers/leden. Iedereen kan hier dus een huisje op bouwen of zoals enkelen nu gaan doen, iets verbouwen. Ik heb lang getwijfeld of ik nu wel of niet hier iets moet gaan bouwen, maar misschien is dit een goed moment. Voor 3000 euro zet ik een leuk huisje neer en ik kan zo wie zo 6 maanden per jaar hier zijn zonder visum.

Verder kreeg ik deze week bericht dat mijn moeder gevallen is en haar heup gebroken heeft. Zij is al 93 jaar, dus daar ben ik wel van geschrokken en dan merk ik dat ik ver weg zit....

Tot zover groetjes uit Belém!
PS. ik heb geen nieuwe foto´s, want mijn camera is ´verdwenen´.