Even een update

In oktober zou mijn contract beëindigen, ware het niet dat ik vanwege de laatste 2 kinderen in het tehuis nog tot eind december wilde blijven. Na een bezoekje aan de vreemdelingenpolitie bleek dat ik gelukkig een verlenging kon aanvragen.
Fabiano (12) en Cassiano (9), twee broertjes, moeten dit jaar als laatsten het tehuis verlaten. Sinds januari zijn we al bezig met de kinderbescherming om een goede oplossing te vinden en het is nog steeds niet rond. In augustus hadden we een gesprek met hun 2 oudere broers Deive (23), Davi (20) en hun zusje Tatiane van 18 jaar. Zij willen niets liever dan voor hun broertjes zorgen, maar het ontbreekt hen aan de middelen en vooral een huis. Hun moeder is verslaafd, verkoopt alles en heeft nog twee zoontjes van 5 en 7 in huis. Zij wil kost wat kost Fabiano en Cassiano weer in huis halen, maar wij weten dat dat niet goed is voor de ontwikkeling van de kinderen en dat Fabiano dan de verantwoording van de kinderen op zich moet nemen omdat zij de hort op gaat. Ook de kinderbescherming ziet dat dit niet de oplossing is. De rechter zal moeten beslissen dat de kinderen overgedragen worden aan hun broers en zusje. Het is allemaal niet eenvoudig, want als wij een huisje gaan bouwen voor de kinderen zal hun moeder daar ook in willen trekken en dat kan absoluut niet. De kinderen willen wel hun moeder helpen, maar dan zal zij eerst in therapie moeten en een ontwenningskuur ondergaan. Het is een lange weg....

Douglas (10), die in juli terug was gegaan naar zijn oma (84), zit nu in een ander kindertehuis. Het is echte wildebras en had al z'n arm gebroken, was in het ziekenhuis opgenomen met uitdrogingsverschijnselen en wilde bij de buurvrouw inbreken. Oma kon het toch niet meer aan en heeft hem overgedragen aan de kinderbescherming. Hij heeft nu begeleiding van een psychologe en het tehuis werkt erg aan de autonomie van de kinderen. Ik hoop dat hij daar gelukkig is en tot zijn recht komt, want het is een heel aanhankelijk en creatieve jongen.

Het kinderproject bij het tehuis is in september weer gestart. Er komen elke ochtend en middag 25 tot 30 kinderen. We hebben leuke uniformen laten maken. Een lichtblauw t-shirt met Provida logo en een donkerblauw shortje of rokje. Op 7 september, de Braziliaanse onafhankelijkheidsdag, marcheerden ze feestelijk met de scholen en verenigingen door het dorp. Ik was er best trots op om onze kinderen zo saamhorig te zien.
Het is een mooi project. We geven 1,5 uur huiswerkbegeleiding, een voedzame 'snack' en dan een aktiviteit. De kinderen zijn erg enthousiast, de ouders en leerkrachten zien positieve gedragsveranderingen en betere schoolresultaten. De aktiviteiten moeten alleen nog meer ontwikkelt worden en dat komt omdat de begeleiders niet die creativiteit hebben. Helaas is de lerares die wij in dienst hadden met haar eigen project verder gegaan. Ze heeft achter haar huis 3 leslokaaltjes gebouwd en simpel, maar kleurrijk ingericht. Zij geeft nu met 2 andere vrouwen bijles tegen een kleine vergoeding aan zo'n 50 kinderen. Zij is zeer gedreven en ik vind het een prachtig particulier initiatief, wat wij vanuit de stichting ook steunen. We hebben wel een andere lerares gevonden en ik hoop dat zij het ook net zo goed zal doen.

Ik wordt ook regelmatig benaderd door dorpsbewoners. Zo kwam Jessica, een vrouw van 40 jaar, om hulp vragen. Ze is alleenstaand en heeft haar 4 kinderen, een schoondochter en kleinkind in huis. Na vele moeilijke jaren heeft ze eindelijk een stukje grond kunnen kopen waarop ze een lemen huisje heeft gebouwd. Er zit een dak op van gedroogde palmbladen en plastic wat bloedheet is en wat dagelijks binnenregent. Na een flinke windhoos was het plastic gescheurd en ze was radeloos. Ik ben met een collega op bezoek gegaan en we hebben de toestand bekeken. Stichting oBraz heeft toen besloten om golfplaten te kopen om het dak te vervangen. Ze vertelde ook dat ze voorheen parfums verkocht langs de deuren en dat ze daarmee wat extra's kon verdienen. Ze had alleen geen geld om een beginnerskit te kopen. Ik heb haar hiervoor 30 euro gegeven en nu kan ze weer haar eigen geld verdienen. Ze is ons hier erg dankbaar voor.

Op het moment dat ik dit schrijf zit ik Nederland. Mijn nichtje, die al 8 jaar uitgezaaide kanker had was bediend en toen wilde ik in Nederland zijn. Zij is op 22 oktober op 38-jarige leeftijd overleden. Een groot verlies voor de familie en haar man. We zullen haar missen.

Op 15 november ga ik weer terug naar Brazilië voor 2 maanden en dan zit het er echt op. Als Fabiano en Cassiano een nieuw thuis hebben kan ik mijn missie mooi afronden.