update

Omze blog niet te verliezen, even een update.
Ik zal de tekst importeren en een boekwerkje maken.
Over 11 dagen ga ik weer naar Brazilie, saudade!!!!

Missie voltooid

Nu ik de laatste kinderen begeleid heb naar een nieuw thuis, mag ik met trots zeggen: Missie voltooid! Met een dankbaar en tevreden gevoel heb ik afscheid genomen van mijn 'Braziliaanse familie', want zo voelt het toch wel. Ruim 5 jaar heb ik lief en leed gedeeld met de kinderen en bewoners van Provida. Het zijn enorm warme mensen die, ondanks hun arm en eenvoudig bestaan, altijd voor iedereen klaarstaan. Ik heb veel van ze geleerd.

Het afscheid van de kinderen was het moeilijkst, maar ik weet dat ze een nieuw thuis hebben met hun broer en zus en heb vertrouwen in de begeleiding van de collega's van Provida. Roberval heeft mijn taak als coordinator overgenomen en hij is zeer begaan met het wel en wee van de community. Het is nu geen kindertehuis meer, maar het kinderproject met 80 kinderen uit de buurt is weer in volle gang. Er wordt bijles gegeven en aktiviteiten zoals knutselen, sport en spel en een voedzaam hapje. Veel kinderen komen zonder ontbijt, dus extra voeding is wel nodig. Er zijn twee nieuwe begeleidsters bijgekomen, waarvan één ervaring heeft in lesgeven en aktiviteiten en de andere 6 jaar ervaring bij de kinderbescherming. Zij zal dus niet alleen de kinderen begeleiden, maar ook het gezin waar ze uitkomen.

Ik heb ook Douglas (10) nog opgezocht in het tehuis waar hij nu woont. Hij heeft 2 jaar bij ons gewoond en ging terug naar zijn oma, maar zij kon hem niet meer aan. In dit tehuis is professionele begeleiding met veel discipline en zij werken aan de autonomie van de kinderen. Het huis ziet er verzorgd uit en er is een grote vijver (om te vissen), een tuin en een zwembad. Het deed me goed te zien waar hij terecht was gekomen.

Voor mijn afscheidsfeest had ik vrienden en kennissen uitgenodigd voor een lunch van feijoada (bonen) en barbeque. Mijn collega had zangers uit het dorp uitgenodigd, dus het geheel werd opgeluisterd met levende muziek. Veel mensen kwamen nog langs om mij te bedanken waarbij menig traantje viel. Ik kan terugkijken op de mooiste periode van mijn leven en ga op zoek naar een nieuw bestaan. Stichting oBraz zal het kinderproject blijven steunen en ik zal vast nog wel eens teruggaan.

Laatste loodjes

Het is inmiddels maart en ik zit nog steeds in Brazilië, maar het einde is nu in zicht.
Morgen gaan de laatste 2 jongens verhuizen naar een huisje wat Provida en Stichting oBraz voor ze gekocht hebben. Ze gaan met hun zusje Tatiana (18) en broer Davi (21) wonen, vlakbij het tehuis. Zo kunnen ze blijven deelnemen aan de bijlessen en aktiviteiten van het kinderproject en de collega´s van Provida kunnen ze blijven begeleiden. Het zal niet makkelijk zijn voor Tatiana, want naast de verzorging van haar twee broertjes, komt er ook een baby aan. Tatiana heeft 7 jaar bij haar peetouders gewoond, maar daar is ze ongewenst zwanger geraakt door de zoon. Ze is nog verschillende klinieken afgeweest voor een abortus, maar daarvoor was de zwangerschap al te ver gevorderd. Haar wens om te werken en te studeren zal voorlopig niet door gaan. Wel vreselijk wat zo´n meisje in haar leven al heeft meegemaakt. Ik hoop maar dat ze het redt en dat ze steun krijgt van deze en gene. Davi zal voorlopig de kost moeten gaan verdienen, maar de baan waar hij mee bezig was heeft hij helaas niet gekregen. Hij gaat nu kijken bij de zagerij in het dorp, maar dat is wel heel zwaar lichamelijk werk. Tatiana kan tot haar zwangerschapsverlof bij Provida werken in de keuken. De stichting zal ook wat steunen waar nodig.
Maar nu zijn we druk om het huisje in orde te maken. Er moesten nog electriciteits- en waterleidingen gelegd worden, een douche, een vloertje en een houten buitenaanrecht. Het zijn 2 kleine ruimtes van ruwe bakstenen en een cementvloer, maar ik vind het er leuk uitzien. Alle spullen die ik achterlaat kunnen zij goed gebruiken zoals een strijkijzer, fiets, mobiel, radio/Cd, handdoeken, lakens etc. We hebben ook wat basis keukenspullen gekocht en wat borden en bestek. Ik hoop dat echt dat het goed gaat.

In december werden we verrast door een onbekende vriendengroep uit Belém die met Kerst iets wilde doen voor kansarme kinderen. Wij hebben een ochtend georganiseerd met sport en kinderspelen voor 300 kinderen uit de buurt. We hadden hulp van enkele vrijwilligers en het liep als een trein. De groep kwam met een hapje, een drankje en een kadootje voor iedereen. Het was een groot succes.

In het dorp is de laatste jaren steeds meer criminaliteit. Dit varieert van kleine berovingen tot aan schietpartijen met dodelijke afloop. De bewoners gaan ook steeds meer voor eigen rechter spelen en zo zijn er hier al twee doodgeknuppelt. Het is vreselijk wat je in de kranten leest. Tijdens de carnaval vielen er in de staat Para al 19 doden. De meeste criminaliteit komt vanuit het drugscircuit. Kleine gebruikers gaan dealen om te kunnen gebruiken en als er niet betaald wordt dan wordt je gewoon afgemaakt. Jonge jongens worden geronseld etc. Dit is de wereld waar deze kinderen in opgroeien. Daarom is het zo belangrijk dat wij de kinderen iets bieden waardoor ze hun eigen talenten leren kennen en ontwikkelen.

Er is een nieuw bestuur opgezet voor de veiligheid in het dorp. Zo is er nu een beveiligingsgroep gevormd die 24 uur patrouilleert tegen een kleine vergoeding. Ze gaan fluitend op de fiets de straten door. Het nut van het fluitje zie ik niet, want de dief is al gevlogen als ze er aan komen. Maar goed, het geeft toch een veiliger gevoel als je direct iemand kan bellen als je onraad ruikt en misschien schrikt het de dieven af.

Het bestuur is druk in gesprek met de gemeente en provincie om andere aktiviteiten op te zetten zoals verbetering van de busregeling, goede straatverlichting, een kindercrêche etc.

Provida zit ook in het bestuur, want op sociaal gebied is Provida een referentie voor de buurt.

Het kinderproject zal op 5 april weer van start gaan met een feestelijke opening en voorlichting voor de gemeenschap. Er komt een arts, een gynacologe, een tandarts en er worden aktiviteiten georganiseerd voor de kinderen. Veel kinderen komen al langs omdat ze willen beginnen. Er zijn veel nieuwe inschrijvingen en het aantal zal ook verhoogd worden naar 80 kinderen per dag.
Vorig jaar was een groot succes. In december hebben we een afsluitingsavond gehad, waar het kinderkoor optrad en ze een toneelstukje voordroegen. De ouders waren zó trots hun kinderen zo te zien. Ze zijn duidelijk gegroeid in hun ontwikkeling, meer zelfvertrouwen en de schoolresultaten zijn ook sterk verbeterd.

Er komen 2 nieuwe begeleiders en we wachten op materiaal om tafels en krukjes te maken.
De zagerij in het dorp heeft een voorstel gedaan om een houtproject te starten in de timmerwerkplaats. Daar is al lang spraken van, maar het lijkt er op dat er schot in komt. Wie weet gaan ze nog beginnen voordat ik vertrek.......

Terug van weg geweest....

Na een 5-weeks verblijf in Nederland ben ik weer in volle gang. De collega die grotendeels mijn taken overnam heeft nu zelf alles neergelegd, inclusief het coördinatorschap wat hij in augustus had overgenomen. Ik ben me steeds meer bewust van wat mijn aanwezigheid betekent in het huis en dat maakt de beslissing om terug te gaan naar Nederland nog moeilijker. Als ik in Nederland ben denk dat ik het hier ga afronden, maar als ik hier ben kan ik nog zoveel betekenen voor anderen. Maar voor mij is het belangrijkste dat de 2 jongens op hun plek zijn.

Katia, de moeder van de jongens, komt weer elke week langs nu ik er ben. De 2 jongsten die ze meeneemt zijn altijd vies en onverzorgd. Ik geef ze meestal een lekkere wasbeurt, een voetenbad en knip hun nagels. Ze genieten van die aandacht! Elek keer als Adriano naar de wc moest merkte ik dat hij aan de diarree was en op de foto is zijn dikke buik goed te zien. Deze week heb ik wat ontlasting op kunnen vangen en laten onderzoeken. Hij zit onder de wormen, maar volgende week ga ik met hem naar de dokter.

Jessica die hulp vroeg voor haar huis inmiddels een dak van golfplaten gekregen. Dit is gelukkig opgelost voordat de regentijd weer aanbreekt.

Er kwam ook een jong stel langs met een baby, die een enorme ontwikkelingsachterstand heeft. De moeder zei dat het kwam doordat hij te vroeg geboren was, maar zo te zien is er meer aan de hand, want hij is al 1,5 jaar oud. Ik zie 2 radeloze mensen, maar waarmee help je dan? Ik heb naar ze geluisterd en doorverwezen naar de sociaal werkster en de arts. Omdat ze ook niets in huis hadden heb ik wat geld gegeven voor eten en de bus.

We zijn met de kinderen van het project druk bezig met het oefenen van kerstliederen voor een optreden en een toneelstukje. Verder maken we allerlei kerstversieringen. December is een heerlijke maand voor aktiviteiten en wij hebben de boom al een week staan!

Even een update

In oktober zou mijn contract beëindigen, ware het niet dat ik vanwege de laatste 2 kinderen in het tehuis nog tot eind december wilde blijven. Na een bezoekje aan de vreemdelingenpolitie bleek dat ik gelukkig een verlenging kon aanvragen.
Fabiano (12) en Cassiano (9), twee broertjes, moeten dit jaar als laatsten het tehuis verlaten. Sinds januari zijn we al bezig met de kinderbescherming om een goede oplossing te vinden en het is nog steeds niet rond. In augustus hadden we een gesprek met hun 2 oudere broers Deive (23), Davi (20) en hun zusje Tatiane van 18 jaar. Zij willen niets liever dan voor hun broertjes zorgen, maar het ontbreekt hen aan de middelen en vooral een huis. Hun moeder is verslaafd, verkoopt alles en heeft nog twee zoontjes van 5 en 7 in huis. Zij wil kost wat kost Fabiano en Cassiano weer in huis halen, maar wij weten dat dat niet goed is voor de ontwikkeling van de kinderen en dat Fabiano dan de verantwoording van de kinderen op zich moet nemen omdat zij de hort op gaat. Ook de kinderbescherming ziet dat dit niet de oplossing is. De rechter zal moeten beslissen dat de kinderen overgedragen worden aan hun broers en zusje. Het is allemaal niet eenvoudig, want als wij een huisje gaan bouwen voor de kinderen zal hun moeder daar ook in willen trekken en dat kan absoluut niet. De kinderen willen wel hun moeder helpen, maar dan zal zij eerst in therapie moeten en een ontwenningskuur ondergaan. Het is een lange weg....

Douglas (10), die in juli terug was gegaan naar zijn oma (84), zit nu in een ander kindertehuis. Het is echte wildebras en had al z'n arm gebroken, was in het ziekenhuis opgenomen met uitdrogingsverschijnselen en wilde bij de buurvrouw inbreken. Oma kon het toch niet meer aan en heeft hem overgedragen aan de kinderbescherming. Hij heeft nu begeleiding van een psychologe en het tehuis werkt erg aan de autonomie van de kinderen. Ik hoop dat hij daar gelukkig is en tot zijn recht komt, want het is een heel aanhankelijk en creatieve jongen.

Het kinderproject bij het tehuis is in september weer gestart. Er komen elke ochtend en middag 25 tot 30 kinderen. We hebben leuke uniformen laten maken. Een lichtblauw t-shirt met Provida logo en een donkerblauw shortje of rokje. Op 7 september, de Braziliaanse onafhankelijkheidsdag, marcheerden ze feestelijk met de scholen en verenigingen door het dorp. Ik was er best trots op om onze kinderen zo saamhorig te zien.
Het is een mooi project. We geven 1,5 uur huiswerkbegeleiding, een voedzame 'snack' en dan een aktiviteit. De kinderen zijn erg enthousiast, de ouders en leerkrachten zien positieve gedragsveranderingen en betere schoolresultaten. De aktiviteiten moeten alleen nog meer ontwikkelt worden en dat komt omdat de begeleiders niet die creativiteit hebben. Helaas is de lerares die wij in dienst hadden met haar eigen project verder gegaan. Ze heeft achter haar huis 3 leslokaaltjes gebouwd en simpel, maar kleurrijk ingericht. Zij geeft nu met 2 andere vrouwen bijles tegen een kleine vergoeding aan zo'n 50 kinderen. Zij is zeer gedreven en ik vind het een prachtig particulier initiatief, wat wij vanuit de stichting ook steunen. We hebben wel een andere lerares gevonden en ik hoop dat zij het ook net zo goed zal doen.

Ik wordt ook regelmatig benaderd door dorpsbewoners. Zo kwam Jessica, een vrouw van 40 jaar, om hulp vragen. Ze is alleenstaand en heeft haar 4 kinderen, een schoondochter en kleinkind in huis. Na vele moeilijke jaren heeft ze eindelijk een stukje grond kunnen kopen waarop ze een lemen huisje heeft gebouwd. Er zit een dak op van gedroogde palmbladen en plastic wat bloedheet is en wat dagelijks binnenregent. Na een flinke windhoos was het plastic gescheurd en ze was radeloos. Ik ben met een collega op bezoek gegaan en we hebben de toestand bekeken. Stichting oBraz heeft toen besloten om golfplaten te kopen om het dak te vervangen. Ze vertelde ook dat ze voorheen parfums verkocht langs de deuren en dat ze daarmee wat extra's kon verdienen. Ze had alleen geen geld om een beginnerskit te kopen. Ik heb haar hiervoor 30 euro gegeven en nu kan ze weer haar eigen geld verdienen. Ze is ons hier erg dankbaar voor.

Op het moment dat ik dit schrijf zit ik Nederland. Mijn nichtje, die al 8 jaar uitgezaaide kanker had was bediend en toen wilde ik in Nederland zijn. Zij is op 22 oktober op 38-jarige leeftijd overleden. Een groot verlies voor de familie en haar man. We zullen haar missen.

Op 15 november ga ik weer terug naar Brazilië voor 2 maanden en dan zit het er echt op. Als Fabiano en Cassiano een nieuw thuis hebben kan ik mijn missie mooi afronden.

Zomervakantie

De maand juli was heel erg heet en vochtig. Buiten was het niet uit te houden en binnen alleen met de ventilator, dus de beste plek is het strand! Ik had het de kinderen al beloofd, dus dágen van tevoren hadden ze hun vlieger al klaar (dé zomerbezigheid voor de kinderen). We gingen met ZéCarlos met de auto naar Bragança, 200 km van Belém, en konden slapen bij Bill, een vriend die vroeger ook bij de pater heeft gewoond. De eerste dag gingen we naar een druk strand, waar je met je auto oprijdt. Vele achterkleppen of deuren staan dan open en elke auto met z´n eigen harde muziek.... Vreselijk dus en als je dan nog op de kinderen moet letten helemaal! De volgende dag bracht Bill ons naar een rustig strand aan een vissersdorpje. Hij en zijn vrouw hebben daar onderzoek gedaan voor de universiteit en kennen dus iedereen. Bill is zo´n type die iedereen groet, is erg sociaal en weet de mensen te mobiliseren. Ook wij werden daar dus goed ontvangen, waardoor ik besloot om een paar dagen in de pousada te blijven met de kinderen. Omdat Bill 2 nichtjes en 1 neefje te logeren had, heb ik die ook maar meegenomen en zo zat ik toch weer met 5 kinderen. Ze konden goed met elkaar overweg, dus hadden ze leuke speelkameraadjes.

In samenwerking met een organisatie is er in juli een korte landbouw cursus gegeven voor gegadigden uit het dorp. Dit betekent dat we sinds 5 jaar weer een moestuin hebben! Het groeit hier snel, dus ik denk dat ik er nog wel van zal eten. Hopelijk zijn er genoeg middelen en personeel om de tuin te onderhouden.

Deze week zijn we weer begonnen met de voorbereidingen voor het project. Begin juli zijn er verschillende workshops geweest voor de begeleiders om nieuwe ideeën en inspiratie op te doen. Ik heb mijn functie als coordinator neergelegd en zal inspringen waar het nodig is. Ik wil mijn tijd gebruiken om goed af te ronden. Het gaat nu hard, nog 7-8 weken. Ik kan het me niet voorstellen, maar moet toch terug. Het moeilijkste is natuurlijk voor de 2 jongens die meer en meer aan mij hechten (en ik aan hen). Het is in handen van de kinderbescherming.

We zijn deze week ook opgeschrikt door een moord in het dorp. Drie jongens hadden een kruidenier overvallen en de 2 eigenaren beschoten. Twee overvallers konden wegvluchten, maar de derde is opgepakt en zo afgeranseld en bekogeld door omstanders dat hij ter plekke is overleden. Het dorp was altijd rustig, maar het laatste jaar zijn er veel berovingen, overvallen en meerdere moorden. Mensen durven hun huis niet meer alleen te laten of ´s avonds de straat op te gaan. De mensen pikken het niet meer en gaan voor eigen rechter spelen. Iedereen is op z´n hoede en sluit goed het huis. Ik ook!

Feest van São João (St. Jan)

Op 21 juni hadden wij ons São João feest. Dit is een cultureel feest waar iedereen aan mee doet. Maandenlangs zijn dansgroepen bezig om een originele of traditionele dans in te studeren om deze eind juni op verschillende locaties uit te voeren. Ook wij hebben een dansgroep gevormd met 38 kinderen van het project. Met hulp van een aantal vrouwen hebben we de kleding gemaakt waardoor ieder kind er prachtig, kleurrijk uitzag.

Ons doel was om ons nieuwe project bekendheid te geven in het dorp en geld in te zamelen. We hebben de winkeliers gevraagd of ze iets wilden doneren. Zo kwamen er levensmiddelen om taart te bakken, maispap te maken, saté en traditionele gerechten die wij op het feest konden verkopen. De kapper bood behandelingen aan, de visboer 4 vissen, de kippenboer een gegrilde kip, de kruidenier een voedselpakket, 2 uur gratis internetten van het internetcafé etc. De grotere prijzen voor de bingo waren een ventilator, snelkookpan en strijkijzer, welke ook gedoneerd waren.
Naast de bingo waren er kinderspelletjes zoals ballengooien en een hengelspel, verkoop van eigengemaakte hand- en knutselwerkjes, een loterij en natuurlijk de diverse dansgroepen en zangers uit het dorp die het feest opluisterden. Ofschoon intern niet alles goed georganiseerd was, was het voor allmaal een geslaagd feest. Na afloop hoorden we iedereen enthousiast praten over het feest. En het leuke is dat dit de eerste keer is dat het wat geld heeft opgebracht.
Op 25 juli is de afsluiting van de junifeesten met een wedstrijd voor de dansgroepen, waar ook onze kinderen aan mee doen.

In juli ligt het project stil vanwege de vakantie. Aangezien de medewerkers maar 2 weken vakantie hebben, benutten we de resterende tijd om de begeleiders voor te bereiden op het 2e semester. Ik heb workshops georganiseerd met diverse pedagoges, psychologe en een sociaal werkster. De één praat over planning, de ander over leren en spelen en Eliana (getrouwd met een Nederlander) over het Montesori onderwijs, wat erg enthousiast werd ontvangen. Ook oefenen we met (hand)werkstukjes die we later met de kinderen kunnen doen.

Het laatste half jaar hadden we nog 3 kinderen (Douglas, Fabiano en Cassiano) intern en 2 (Tassio en Tiago) die alleen overdag bij ons waren en sávonds naar huis gingen. Douglas woont nu weer bij zijn oma (83) en broer (20). Hij is blij daar te zijn, maar we zijn er niet gerust over. Oma kan eigenlijk de verantwoording niet meer aan en zijn broer heeft niet veel met hem op. Via de kinderbescherming vragen we nu begeleiding aan. Deze week werd ik gebeld dat Douglas opgenomen was in het ziekenhuis. Ik ben gister bij hem geweest en het gaat gelukig al beter. Hij had een ernstige vorm van uitdroging.
Waar Fabiano en Cassiano naar toe gaan is nog steeds niet duidelijk. Er zijn enkele gesprekken geweest met een psychologe van de kinderbescherming met hun moeder en er is een social rapport opgemaakt. Het is nu afwachten wat de rechter gaat beslissen. Vooralsnog is Fabiano bij ons en zijn broertje is een weekje bij moeder. Tassio en Tiago blijven bij hun moeder maar kunnen deelnemen aan het project als ze dat willen, maar ze zeggen dat ze niet meer komen als ik wegga. Ook de lerares voor de bijles heeft dit al aangegeven. Ik vind dit wel pijnlijk, want ofschoon ik mij niet direct met het project bezighoud, blijkt dat ik een positieve invloed heb en de boel weet draaiend te houden. Het is ook niet makkelijk iedereen naar hun zin te maken. In augustus leg ik mijn functie als coordinator neer om alles goed af te kunnen ronden. Wie de nieuwe coordinator gaat worden is nog niet duidelijk. Er is geen geld om iemand van buiten aan te nemen. Ook de kokkin, waar we zo blij mee zijn, mag waarschijnlijk haar contract niet verlengen.

Maar volgende week ga ik nog een paar dagen naar een huisje aan het strand met 2 collega´s en nemen we Fabiano en Cassiano mee. Het is uiteindelijk zomervakantie en ontzettend warm!!!